مهدیار

شناخت تزویر و ریاکاری در گفتار علی(ع):
تزویر و ریاکاری در سیاست ، روابط سیاسی را غیر امن و پایه اعتمادهای سیاسی را سست می سازد ؛ زیرا در ورای هر سخن سیاسی ، چیزی دیگر نهفته و پشت هر اقدام سیاسی ، عملی خلاف آن قرار گرفته است.در این صورت ، سیاست عرصۀ امورغیرقابل پیش بینی و غیر قابل اتکا خواهد بود. در این عرصه ظاهر بینان به راحتی فریب می خورند و مزّوران و ریاکاران به راحتی به مقاصد نادرست خویش می رسند.
در پیکار صفین ، آن هنگام که شکست قاسطین مسلّم گردید و چیزی نمانده بود تا طومار ستمگری معاویه در نوردیده شود، معاویه و عمروعاص از سر تزویر وریاکاری فرمان بر سر نیزه کردن قرآن ها و دعوت به توقف جنگ را خواستار شدند و مقدس مابانی که درک درستی از سیاست نداشتند ، فریب آن تزویر و ریاکاری را خوردند . سخنان امام علی(ع) در این باره چنین بود:
“هذا امرٌ ظاهرُهُ ایمانٌ و باطنُهُ عُدوان و اوّلُهُ رحمةٌ و آخرُهُ ندامةٌ “(نهج البلاغه - خطبه 122)
این کاری است که ظاهر آن نشانه گرایش به آیین است و باطن آن تجاوز به دین و دشمن و کین ؛ و آغاز آن بخشایش است و مهربانی ؛ و انجام آن پشیمانی.
در اندیشه سیاسی علی(ع) جز با نفی تزویر و ریاکاری نمی توان به درستی امانت داری کرد و راه رشد مردمان و بستر سعادت ایشان را فراهم نمود.او بر هر گونه تزویر و ریاکاری خط بطلان کشید.( دلشاد تهرانی- تفسیر موضوعی نهج البلاغه)