مهدیار

بار الهی، پناهی برای من جز تو نیست، عزّتی جز تو مرا پناه نمی دهد. جز تو شفیعی برایم نیست و فضل تو باید شفیع من باشد، اشتباهات و خطاهایم مرا به هراس انداخته پس عفو تو ایمن ساز من است.پس آنچه بر زبان راندم ، از روی جهل و نادانی و یا براثر فراموشکاری ها ی پیشین ذمه ای بر دوش من گذاشته ،نیست. بلکه از آن رو است که تو شنوای هر آنچه که در آسمان و زمین و محل آفریدگان توست ،در این بین ، ندامتی(پشیمانی از گناه) را اظهار کردم که تو شنوای آن هستی تا شاید یکی از خلق آفرینش تو به سبب رحمت تو بر پریشان حالیم رحم نماید، یا بر آشفتگی من رقّت آورد و شفیع من قرار گیرد؛و دعائی از جانب او در حقم شنیده شود یا شفاعتی نزد تو از من بکند که این وسیلۀ نجات من از غضب تو باشد و رستگاری من به خشنودی تو از من باشد.(وقتی صدای دعا از متقاضی بلند شود ، بالاخره خداوند و اولیاء او و ملائکه او شنوا هستند و این شنیدن ، شفاعتی را نزد خداوند موجب می گردد.