مهدیار

زندگی و اخلاق- نوسان اخلاقی به سمت صعود و نزول
وظایف برادری از امیرالمؤمنین علی (ع):
در گذشته برادری داشتم که آنچه او را در نظرم بزرگ جلوه می داد کوچکی دنیا در نظر او بود.-از تحت شکمش خارج بود و از این رو آنچه را نمی یافت میل نمی کرد در هر زمان هم که می یافت زیاده روی نمی کرد. بیشتر اوقات ساکت و خموش بود وچون لب به سخن می گشود بر گویندگان دیگر چیره بود و عطش پرسش کنندگان را فرو می نشاند.ناتوان و مستضعف بود و هر گاه کاری جدّی پیش می آمد همچون شیر بیشه می خروشید و چون مار بیابانی به جنبش در می آمد . در اختلاف و دعوا تا نزد قاضی نمی رفت دلیل و حجتّی اقامه نمی کرد؛ و کسی را در مورد کاری که انجام داده بود و عذری برای آن نمی یافت پیش از شنیدن عذرش سرزنش نمی کرد.از هیچ دردی جز هنگام بهبود شکایت نمی کرد. آنچه را می گفت ، خود عمل می کرد و چیزی را که عمل می کرد ، نمی گفت. هر گاه بر سخن مغلوب می شود بر خموشی مغلوب نمی شد. (چنان نمود که عنان سخن از دستش خارج شود.) اگر جائی زیاد سخن می گفت ، خموشی را فراموش نمی کرد و هرگاه متوّجه طولانی شدن سخنش می شود و با احساس کفایت می کرد ، ساکت می شد. .بر شنیدن حریص تر بود تا گفتن- و هرگاه دو کار برایش پیش می آمد می اندیشید که کدام به هوا و هوس نزدیکتر است با آن مخالفت می کرد- برشما باد به داشتن این اخلاق نیکو و در داشتن انها بر یکدیگر سبقت گیرید و اگر قدرت عمل به همۀ انها را ندارید انجام اندکی از انها بهتر از ترک بسیار است.(غررالحکم ج14/640-636)