مهدیار

#خداشناسی_خودشناسی
بهتر است بگوییم که خودشناسی خداشناسی است وانسان در این شناخت ذلیل و خوار است پس ضعف ایمان وورود جهل در وجود انسانها آنها را بسوی دیگران سوق می دهد. شیطان نیز در کمین انسان سنگرها ساخته و از هر طرف به قصد فتنه به سوی انسان تیری پرتاب می کند که شاید او را به تدریج از پای درآورده و مقاومت را از او سلب کند تا طعمه ای آماده برای او باشد. و برای هر کس دام های مختلفی گسترانیده و او را از طریق خاصی صید می کند. یکی را در دام شهوت، غضب و خود خواهی ها وکسب رتبه و مقام اسیر می کند و پیوسته او را دستخوش فراز و نشیب های هوی و هوس قرار می دهد تا عمر تباه شده را به آخر برساند واین مبانی از تعریف” الهی لا تکلنی الی نفسی طرفة عین ابدا “خارج است.
دل چون به غیر خدا بند شود او به ناپایداری که قرین عجز و تنگ نظری است ارتباط یافته است که گاهی او خوف زوال داشته، مانع از عنایت به این مسکین است و گاهی با توهم نقصان دست از عطا برگیرد و به بخل گراید و گاهی هم اغراض خاص وهمی مانند طلب تملق و چاپلوسی و تحقیر نیازمندان به محرومیت آنان می انجامد.
و لذا در دعای ابوحمزه می فرماید: و لا تلکنی الی الناس فانهم یهینوئی ؛ یعنی خدایا مرا به مردم حواله نده که اینان مرا خوار خواهند کرد.
و اما اگر دل به خدای غنی مطلق ربط یافت نه خوف زوال و نه توهم نقصان و نه اغراض وهمی نابجا در کار نخواهد بود، بلکه تکیه بر آن غنی مطلق آن چنان دل را آرام می کند که نظر بر غیر را دیگر حرام دانسته و کمترین رغبتی به دیگران نخواهد داشت ؛ زیرا به غنای مطلق تکیه زده و غنی ترین اغنیای عالم در مقابل او کمترین و ناچیزترین بحساب آیند.