مهدیار

بخاطر هفته وحدت بخشی از پایان نامه خود را که دفاع از مبانی تشیع"اجتهاد برنص” بود (پیایان نامه ارشد)مربوط به وحدت اسلامی را برای دوستان خود ارسال می دارم. التماس دعا.
تأکید بر حفظ وحدت در سیره علوی
خلفا ی سه گانه نصوص خلافت را به خاطر جهاتی که در پیش گفتیم تفسیر و توجیه کردند و آنان هر نصی و روایتی که با سیاست نصب امرا و فرماندهان تدبیر امور دولت ، برقرای شئون مملکت ارتباط داشت ، با اجتهاد خود می سنجیدند و آن را تفسیر و توجیه می کردند. پس ازآن که زمام امور را در دست گرفتند با کسانی که آن نصوص را یاد آورمی شدند و یا به آنها اشاره می کردند به شدّت برخورد می کردند.در چنین هنگامه ای توجه آن حضرت به امر دین ، او را از توجه به خلافت باز داشت زیرا می دانست که دنبال خلافت رفتن موجب خطر برای امت ، و نابودی دین خواهد بود. لذا بقای اسلام و مصلحت عموم مسلمانان را بر خلافت و حق شخصی خود مقدم داشت وآخرت را بر دنیا ترجیح داد ولی در خانه نشست بیعت نکرد تا این که با زور و جبر برای بیعت ایشان رابردند تا حق خویش را حفظ و حجتی بر کسانی که از اوعدول نموده اند ، داشته باشند. ایشان با این عمل که با اختیار بیعت نکرد بین حفظ دین و حفظ حق خود ، یعنی خلافت و امارت مؤمنان جمع نمود.این کار بر اصالت رأی ، درک ، حلم و بردباری ، سعۀ صدر و تقدیم مصالح عموم بر حق شخصی دلالت دارد.
علی(ع) دوران سکوت 25 سالۀ صبر وسکوت و خانه نشینی را تحمّل کرد آنچنان که در نهج البلاغه می گوید :خار در چشم و استخوان در گلو مانده بود. البتّه حضرت بارها با دیگران احتجاج کردند و تعبیر سکوت چندان صحیح نیست زیرا ایشان در برابر خلافهای خلفا سه گانه ، برخوردی انتقاد آمیز و نصیحت گرانه داشتند واز امر به معروف ونهی از منکر فرو گذار نمی کرد تا جائی که حضور امام در دوران عثمان برای حکومت قابل تحّمل نبود و از امام می خواستند تا مدینه را ترک کند. امام برای گرفتن حقّ خود از غاصبان دست به شمشیر نبرد و بر سر قدرت و خلافت با آنان در گیر نشد و کوتاه آمد ،یکی به خاطر حفظ و بقای اسلام و دیگری برای وحدت بین شیعه و سنی.
خلفا ی سه گانه نصوص خلافت را به خاطر جهاتی که در پیش گفتیم تفسیر و توجیه کردند و آنان هر نصی و روایتی که با سیاست نصب امرا و فرماندهان تدبیر امور دولت ، برقرای شئون مملکت ارتباط داشت ، با اجتهاد خود می سنجیدند و آن را تفسیر و توجیه می کردند. پس ازآن که زمام امور را در دست گرفتند با کسانی که آن نصوص را یاد آورمی شدند و یا به آنها اشاره می کردند به شدّت برخورد می کردند.در چنین هنگامه ای توجه آن حضرت به امر دین ، او را از توجه به خلافت باز داشت زیرا می دانست که دنبال خلافت رفتن موجب خطر برای امت و نابودی دین خواهد بود. لذا بقای اسلام و مصلحت عموم مسلمانان را بر خلافت و حق شخصی خود مقدم داشت وآخرت را بر دنیا ترجیح داد ولی در خانه نشست بیعت نکرد تا این که با زور و جبر برای بیعت ایشان رابردند تا حق خویش را حفظ و حجتی بر کسانی که از اوعدول نموده اند ، داشته باشند. ایشان با این عمل که با اختیار بیعت نکرد بین حفظ دین و حفظ حق خود ، یعنی خلافت و امارت مؤمنان جمع نمود.این کار بر اصالت رأی ، درک ، حلم و بردباری ، سعۀ صدر و تقدیم مصالح عموم بر حق شخصی دلالت دارد.