مهدیار

هل الدین الاّ الحُب؟
آیا دین جز محبّت است؟
مهرورزیدن در آموزه های دینی بسیار تأکید شده است. در نگرش به تاریخ رسالت و انگیزه های پیامبران می یابیم که شعار همۀ آنها دوستی و مهرورزیدن بوده است . در نگرش به امامت نیز جز مهرورزی چیز دیگری نمی یابیم .امام محل حبّ الهی است . امام دوست همه مردم حق پذیر است. امام از نفاق و دوروئی بیزار است. امام حتی در جنگهای سخت با دشمنان منافق و یهود ،ابتدا آنان را به دین مبین اسلام و تسلیم در برابر خداوند تعالی وانجام عمل نیک دعوت می کرد بعد به علت تسلیم نشدن آنان در برابر عرصه ایمانی وحق گویی، شمشیر تیز و پیکان بُرنده خود را متوجه آنان می کرد تا طعم ذلّت و خواری را بچشند. در نگرش به پیام پیامبر(ص)دریچه ای از محبّت بر اهل بیت (ع) باز می گردد:ای علی، مؤمن تو را دشمن نمی دارد و منافق تورا دوست نمی دارد.
در نگرش به قرآن “ذلک الکتاب لا ریب فیه هدی للمتقین” پیام رستگاری قرآن را بر بندگان الهی می یابیم که حاکی از محبّت و مهرورزی به بندگان اهل توحید واهل یقین است . پیامی سرشار ازتشویق به وظیفه شناسی و عدالت خواهی وانجام اعمال نیک که دوری از کارهای ناشایست را در بر دارد. حال چگونه گروهی از آدم تا خاتم با اسمها و رسمها و لقبهای گوناگون ویا در دنیای متمدن امروزی زیر پرچم حزب و گروه با حرکت موج الهی درگیر می شوند تا آن موج سازنده را از حرکت باز دارند وشیوه های نامطلوب و باطل گرائی که چیزی جز بحران هویتی نیست در اذهان عموم مردم به جریان اندازند.